پروتز

در پزشکی، پروتز (جمع: پروتز؛ از یونان باستان پروتز، «افزودن، کاربرد، پیوست») یا ایمپلنت پروتز وسیله‌ای مصنوعی است، که جایگزین بخشی از بدن از دست رفته است که ممکن است از بین برود.

از طریق تروما، بیماری یا شرایطی که در بدو تولد وجود دارد (اختلال مادرزادی)

پروتزها برای بازگرداندن عملکرد طبیعی قسمت از دست رفته بدن در نظر گرفته شده اند.

توانبخشی قطع عضو اساساً توسط یک فیزیاتر به عنوان بخشی از یک تیم بین رشته ای متشکل از

فیزیاترها، متخصصان پروتز، پرستاران، فیزیوتراپیست ها و کاردرمانگران هماهنگ می شود.

پروتزها را می توان با دست یا با طراحی به کمک کامپیوتر (CAD) ایجاد کرد.

یک رابط نرم افزاری که به سازندگان کمک می کند تا با گرافیک های ۲ بعدی و ۳ بعدی کامپیوتری و همچنین ابزارهای تجزیه و تحلیل و بهینه سازی، آثار را طراحی و تجزیه و تحلیل کنند.

پروتز و انواع آن

پروتز فرد باید با توجه به ظاهر و نیازهای عملکردی فرد طراحی و مونتاژ شود. به عنوان مثال، ممکن است یک فرد به پروتز ترانس رادیال نیاز داشته باشد،

اما فرد باید بین یک دستگاه عملکردی زیبایی، یک دستگاه میوالکتریک، یک دستگاه با انرژی بدن یا یک دستگاه فعالیت خاص یکی را انتخاب کند.

اهداف آینده و توانایی های اقتصادی فرد ممکن است به او کمک کند بین یک یا چند دستگاه انتخاب کند.

پروتزهای جمجمه صورت شامل پروتزهای داخل دهانی و خارج دهانی می باشد.

خارج دهانی به دو دسته همی صورت، گوش (گوش)، بینی، اربیتال و چشمی تقسیم می شوند.

داخل دهانی شامل پروتزهای دندانی مانند دندان مصنوعی، پرکننده و ایمپلنت دندان است.

پروتزهای گردن شامل جایگزین‌های حنجره، نای و جایگزین‌های مری فوقانی است.

سوماتو نیم تنه شامل پروتزهای سینه است که ممکن است تک یا دوطرفه، دستگاه سینه کامل یا پروتز نوک سینه باشد.

پروتزهای آلت تناسلی برای درمان اختلال نعوظ، اصلاح بدشکلی آلت تناسلی، انجام عمل های فالوپلاستی و متویدیوپلاستی در مردان بیولوژیک و برای ساختن آلت تناسلی جدید در جراحی های تغییر جنسیت زن به مرد استفاده می شود.

پروتزهای اندام

شامل پروتزهای اندام فوقانی و تحتانی است.

که در سطوح مختلف قطع عضو مورد استفاده قرار می گیرند:

ربع جلویی، قطع مفصل شانه، پروتز ترانس بازو، قطع آرنج، پروتز ترانس شعاعی، قطع مفصل مچ، دست کامل، دست جزئی، انگشت، انگشت جزئی.

پروتز ترانس رادیال یک اندام مصنوعی است که جایگزین بازوی گم شده در زیر آرنج می شود.

پروتزهای اندام فوقانی را می‌توان در سه دسته اصلی دسته‌بندی کرد: دستگاه‌های غیرفعال، دستگاه‌های با قدرت بدنه و دستگاه‌های دارای نیروی خارجی (میوالکتریک).

دستگاه‌های غیرفعال می‌توانند دست‌های غیرفعال باشند.

که عمدتاً برای اهداف زیبایی استفاده می‌شوند، یا ابزارهای غیرفعال که عمدتاً برای فعالیت‌های خاص (مانند اوقات فراغت یا حرفه‌ای) استفاده می‌شوند.

یک مرور کلی و طبقه‌بندی گسترده از دستگاه‌های غیرفعال را می‌توان در بررسی ادبیات توسط Maat و همکاران یافت.

یک دستگاه غیرفعال می تواند ساکن باشد، به این معنی که دستگاه هیچ قسمت متحرکی ندارد، یا می تواند قابل تنظیم باشد،

به این معنی که پیکربندی آن را می توان تنظیم کرد (مثلاً باز شدن دست قابل تنظیم).

———–پروتز و انواع آن———–

علیرغم فقدان درک فعال، وسایل غیرفعال در کارهای دو دستی که نیاز به تثبیت یا حمایت از یک شی

برای حرکت در تعامل اجتماعی دارند بسیار مفید هستند.

بر اساس داده های علمی

یک سوم از افراد قطع عضو اندام فوقانی در سراسر جهان از دست مصنوعی غیرفعال استفاده می کنند.

اندام های مجهز به بدنه یا کابلی با اتصال یک مهار و کابل

در اطراف شانه مقابل بازوی آسیب دیده کار می کنند.

دسته سوم از وسایل مصنوعی موجود بازوهای میوالکتریک هستند.

اینها با حس کردن، از طریق الکترودها، زمانی که عضلات بالای بازو حرکت می کنند، عمل می کنند

و باعث باز یا بسته شدن یک دست مصنوعی می شوند.

در صنعت پروتز، بازوی پروتز ترانس رادیال اغلب به عنوان پروتز “BE” یا زیر آرنج شناخته می شود.